مشخصات بالینی و یافته‌های پوستی در درماتیت تماسی آلرژیک

درماتیت تماسی آلرژیک- علل، نشانه‌ها، تشخیص و درمان

پوست یک اندام پیچیده و پویا است که وظایف متعددی دارد که از جمله آن‌ها محافظت فیزیکی و ایمنی‌شناسی در برابر محیط است. بنابراین، پوست اولین خط دفاعی پس از مواجهه با انواع مختلف مواد شیمیایی است.

درماتیت تماسی آلرژیک چیست؟

درماتیت تماسی آلرژیک، همان‌طور که از نامش پیداست، واکنش التهابی پوستی نامطلوب ناشی از تماس با آلرژن خارجی خاصی است که فرد قبلاً به آن حساس شده‌است. این نوع درماتیت حدود 20٪ از موارد جدید ابتلا به درماتیت تماسی را شامل می‌شود. بقیه موارد عمدتاً شامل درماتیت تماسی تحریکی هستند که ناشی از تماس مستقیم با مواد تحریک‌کننده است.

بیش از 3500 ماده شیمیایی به عنوان عوامل بیماری‌زای درماتیت تماسی آلرژیک در انسان‌ها شناخته شده‌اند. پس از تماس با آلرژن، پوست به صورت ایمنی‌شناسی واکنش نشان می‌دهد به طوری که در افراد آلرژیک، این تماس باعث التهاب اگزماتوز پوستی می‌شود که می‌تواند از شرایط خفیف و کوتاه‌مدت تا بیماری شدید، مزمن و پایدار متغیر باشد. شدت واکنش بستگی به نوع آلرژن و مقدار، مدت و فراوانی مواجهه دارد.

اپیدمیولوژی

چندین مطالعه شیوع آلرژی را در جمعیت عمومی و زیرگروه‌های انتخاب نشده‌ای از جمعیت عمومی بررسی کرده‌اند. در مطالعه‌ای که توسط تیسن و همکاران در سال 2007 انجام شد، میانگین شیوع آلرژی تماسی حداقل به 1 آلرژن در جمعیت عمومی 21.2٪ گزارش شد.

علاوه بر این، مطالعه دریافت که شایع‌ترین آلرژن‌های تماسی در جمعیت عمومی نیکل، تیمروسال و مخلوط عطر و طعم‌دهنده‌ها بودند. شیوع آلرژی تماسی به آلرژن‌های خاص در کشورهای مختلف متفاوت است و لزوماً با گذشت زمان ثابت نیست، زیرا تحت تاثیر تغییرات منطقه‌ای و توسعه‌ای، الگوی مواجهه، استانداردهای قانونی و آداب و رسوم اجتماعی قرار دارد.

علل

درماتیت تماسی آلرژیک در اثر تماس پوست با آلرژن‌های محیطی ایجاد می‌شود. شایع‌ترین آلرژن‌ها عبارتند از:

• فلزات مانند نیکل، کروم، کبالت و سایر فلزات موجود در زیورآلات، سکه، دکمه‌ها و غیره
• عطریات و مواد معطر موجود در محصولات آرایشی و بهداشتی
• نگهدارنده‌ها مانند فرمالدئید
• مواد شیمیایی موجود در پوشک‌ها، لباس و صنایع
• داروهای موضعی مانند نئومایسین و باکیتراسین
• گیاهان و میوه‌ها
• لاتکس‌ها

علائم بالینی

علائم درماتیت تماسی آلرژیک مشابه سایر انواع درماتیت است و شامل خارش، قرمزی، تورم، خشکی، ترک، تاول و ترشحات می‌شود. معمولاً محدود به ناحیه‌ای از پوست است که با آلرژن تماس داشته است. در موارد شدیدتر ممکن است به نواحی دیگر هم گسترش یابد.

مشاوره پوست و مو آنلاین باماویت

آیا به دنبال راه‌حل‌ تخصصی برای مشکلات پوستی خود هستید؟ در باماویت، ما با بهره‌گیری از به‌روزترین روش‌های درمانی پوست و مو، به شما کمک می‌کنیم تا بهترین نتیجه را بگیرید.    

درخواست مشاوره پوست و مو

تشخیص

تشخیص درماتیت تماسی آلرژیک بر اساس شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و آزمون‌های تشخیصی است. آزمون پچ پوستی روش استاندارد طلایی برای تشخیص آلرژن مسبب است و در بیماران مشکوک توصیه می‌شود.

در این آزمون قطعات کوچکی از آلرژن‌های شایع به مدت 48 ساعت روی پوست ثابت نگه داشته می‌شود و واکنش پوست پس از برداشتن قطعات بررسی می‌شود. سایر آزمایش‌ها مانند بیوپسی پوست و آزمایش خون معمولاً لازم نیست.

درمان

• اجتناب از آلرژن: مهم‌ترین بخش درمان، شناسایی و دوری از آلرژن برانگیزاننده است. باید به بیمار در مورد نحوه اجتناب از آلرژن و مواد مرتبط آموزش داد.
• درمان‌های علامتی: استفاده از کرم‌ها و داروهای ضدالتهاب برای کاهش التهاب و خارش. در موارد شدید ممکن است نیاز به درمان سیستمیک باشد.
• آموزش بیمار: آموزش نکات بهداشتی و نحوه اجتناب از آلرژن بسیار مهم است تا از بروز مجدد جلوگیری شود.

پیش‌آگهی و پیشگیری

درماتیت تماسی آلرژیک اغلب یک بیماری مزمن است و ممکن است با وقفه‌هایی عود کند. با اجتناب از آلرژن، کنترل علائم و رعایت نکات بهداشتی می‌توان از بروز مجدد آن جلوگیری کرد. آموزش بیماران در مورد شناسایی و دوری از آلرژن‌های احتمالی بسیار مهم است. معاینات منظم پوست و در صورت لزوم تکرار آزمون پچ نیز توصیه می‌شود.

به طور کلی درماتیت تماسی آلرژیک یکی از شایع‌ترین انواع درماتیت است که می‌تواند کیفیت زندگی را کاهش دهد. تشخیص صحیح آلرژن‌های مسبب و اجتناب از آن‌ها کلید موفقیت در درمان این بیماری است.

شیوع درماتیت تماسی آلرژیک در کودکان و بزرگسالان

مطالعات متعددی درماتیت تماسی را به عنوان علت مهم و شایع درماتیت در کودکان شناخته‌اند. اگرچه احتمال ابتلا به درماتیت تماسی آلرژیک در کودکی و بزرگسالی یکسان است، اما شایع‌ترین آلرژن‌های شناسایی‌شده در این دو گروه سنی متفاوت است. در حالی که عطریات یک آلرژن مهم در تمام سنین بوده‌اند، مطالعاتی مانند مطالعه آگزبورگ در سال 2001 که بر روی بزرگسالان 28 تا 75 ساله انجام شده، نشان داده‌اند که آلرژی به عطریات با افزایش سن به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.

به طور مشابه، مطالعه اخیری در دانمارک نشان داد که شیوع آلرژی به نگهدارنده‌ها در افراد 41 تا 60 سال بالاتر است. در کودکان، عطریات، کنسروانت‌ها و نگهدارنده‌ها از شایع‌ترین عوامل آلرژی‌زا هستند. تفاوت‌های سنی در الگوی آلرژی باید در تشخیص و درمان در نظر گرفته شود.

تفاوت‌های جنسیتی و نژادی در درماتیت تماسی آلرژیک

از آنجا که تعداد بسیار کمی از مطالعات به بررسی القای حساسیت تماسی آلرژیک در مردان و زنان در شرایط کنترل‌شده پرداخته‌اند، تفاوت‌های جنسیتی در ابتلا به درماتیت تماسی آلرژیک تا حد زیادی ناشناخته است. هنگامی که روش آزمون پچ تکرارشونده روی انسان برای ارزیابی نرخ القای 10 آلرژن شایع استفاده شد، زنان بیشتر از مردان به 7 آلرژن از 10 آلرژن مورد مطالعه حساس شدند.

در مورد فراوانی، تیسن و همکاران دریافتند که شیوع میانه آلرژی تماسی در جمعیت عمومی 21.8٪ در زنان در مقابل 12٪ در مردان بوده است. با تمرکز بر حساسیت به نیکل، همین مطالعه نشان داد که شیوع در زنان بسیار بیشتر از مردان بوده است. این ممکن است به این دلیل باشد که سوراخ کردن گوش یک عامل خطر مهم برای ابتلا به آلرژی نیکل است و شیوع سوراخ کردن گوش در زنان نسبت به مردان بالاتر بوده است.

نقش نژاد، اگر وجود داشته باشد، در ابتلا به درماتیت تماسی آلرژیک همچنان مورد بحث است. در یک مطالعه که نتایج آزمون پچ گروه درماتیت تماسی آمریکای شمالی را در 9624 بیمار (8610 نفر سفیدپوست و 1014 نفر سیاه‌پوست) بین سال‌های 1992 تا 1998 بررسی کرده‌اند، تفاوتی در نرخ کلی پاسخ به آلرژن‌ها وجود نداشته است. اگرچه تفاوت کلی در نرخ پاسخ وجود نداشته، اما سفیدپوستان و سیاه‌پوستان در فراوانی درماتیت تماسی آلرژیک به آلرژن‌های خاص تفاوت داشته‌اند. اگرچه احتمالاً با عوامل ژنتیکی مرتبط است، قومیت همچنین ممکن است الگوی مواجهه و در نتیجه تفاوت فراوانی‌ها را تحت تاثیر قرار دهد.

تظاهرات بالینی و یافته‌های پوستی در درماتیت تماسی آلرژیک

یافته های پوستی

درماتیت تماسی آلرژیک یک درماتیت خارش دار ، اگزما گونه است که در ابتدا محدود به محل اولیه مواجهه با آلرژن است. الگوهای هندسی ، خطی یا کانونی درگیری برای یک اتیولوژی خارجی پیشنهاد دهنده است. به عنوان مثال ، درماتیت تماسی آلرژیک از گیاهانی مانند شاهدانه ، بلوط سمی ، یا سماق سمی ، معمولاً به صورت یک آرایه خطی یا رگه ای از پاپولها و وزیکولهای اریتماتوز ارائه می شود. گاهی اوقات ، ماده حساسیت زا در این گیاهان ، یک رزین اولئورزین به نام اوروشیول ممکن است هنگامی که گیاهان سوزانده می شوند ، منتشر شود ، منجر به یک آسیب عمومی تر و شدیدتر در نواحی در معرض قرار گرفته می شود. انتقال رزین از منابعی غیر از مستقیماً از گیاه (مانند لباس ، حیوانات خانگی ، یا دستها) ممکن است منجر به آسیبهای پوستی در مکانهای غیرمنتظره (مثلاً درگیری ناحیه تناسلی در بیمار مبتلا به شاهدانه سمی) شود.

از آنجا که مکانیسم مواجهه با آلرژن ، ارائه بالینی را تحت تاثیر قرار می دهد ، داده های تاریخچه مرتبطی که از طریق پرسشگری فکورانه گردآوری می شوند ، ممکن است به اندازه توزیع ضایعات مفید باشند.

مهم است که درماتیت تماسی آلرژیک از نظر شکل ظاهری، بسته به مرحله بیماری و شدت واکنش ، متفاوت خواهد بود. در مرحله حاد ، ضایعات توسط ورم ، اریتم و تشکیل وزیکول مشخص می شوند. آلرژن های قوی تر معمولاً منجر به تشکیل وزیکول می شوند ، در حالی که آلرژن های ضعیف تر معمولاً منجر به مورفولوژی پاپولر ضایعه می شوند ، با اریتم و ورم اطراف. در مرحله زیرحاد ، پارگی وزیکول منجر به ترشح و پاپولهای پوسته پوسته مرتبط با گریه و پوسته شدن غالب تصویر بالینی را تشکیل می دهد. در نهایت ، مرحله مزمن توسط پوسته پوستگی ، شکافتگی و لیکنیفیکاسیون مشخص می شود. یک علامت کلیدی برای درماتیت تماسی آلرژیک خارش است که به نظر می رسد به طور تیپیکی نسبت به علامت احساس سوزش رخ دهد.

علاوه بر این ، تعدادی واریانت بالینی غیر اگزماتوز درماتیت تماسی آلرژیک وجود دارد که به ندرت مشاهده می شوند. درماتیت تماسی آلرژیک شبیه به اریتم مولتی فرم اولیه به چوب های غیر معمول ، داروهای موضعی و تعداد زیادی مواد شیمیایی متفرقه مرتبط شده است. در مقابل ، اریتم مولتی فرم واقعی ، که معمولاً در محل های آکرال ارائه می شود ، ضایعات درماتیت تماسی آلرژیک (atopic contact dermatitis) شبیه به اریتم مولتی فرم معمولاً در محل محیطی تماس با آلرژن هستند ، تب معمولاً غایب است و درگیری مخاطی نادر است. درماتیت تماسی آلرژیک (atopic contact dermatitis)پورپوریک عمدتاً در پاهای پایین و / یا پا مشاهده می شود و با انواع مختلفی از آلرژن ها از جمله لاستیک و رنگ مواد نساجی گزارش شده است.

درماتیت تماسی مانند لیکنوئید می تواند لیکن پلان را تقلید کند و با توسعه دهنده های رنگ و رنگدانه های فلزی در تاتوها مرتبط است. همچنین ، درماتیت تماسی مانند لیکنوئید دهانی از آمالگام دندانی می تواند شبیه لیکن پلان دهانی تیپیک باشد. درماتیت تماسی رنگدانه ای عمدتاً در جمعیت های نژاد آسیایی توصیف شده است. آن به رنگ های مواد نساجی ، آرایشی و عطریات مرتبط است. درماتیت تماسی لنفوماتوئید فقط بر اساس معیارهای هیستوپاتولوژیک (حضور نفوذ چشمگیر درمی که ویژگی های پسودولنفوم را نشان می دهد) است. علائم بالینی غیر اختصاصی شامل پلاک های اریتماتوز ، گاهی اوقات بسیار نفوذپذیر ، در محل اعمال آلرژن تماسی هستند. آلرژن های دخیل در درماتیت تماسی لنفوماتوئید شامل فلزات (نیکل و طلا) ، پارا-فنیلن دی آمین (رنگ مو) ، رزین پارا-ترت-بوتیل فنل (چسب) و دی متیل فومارات (یک مهار کننده قارچ درون کیسه هایی در برخی از مبلمان که باعث اپیدمی قبلی شدید درماتیت تماسی شده است) می باشد. .

عوامل ایجاد کننده و روند بیماری‌زایی در درماتیت تماسی آلرژیک

درماتیت تماسی آلرژیک نمایانگر واکنش ازدیاد حساسیت تاخیری (نوع IV) میانجی سلولی کلاسیک است. واکنش های ازدیاد حساسیت نوع IV ناشی از مواجهه و حساس سازی یک میزبان ژنتیکی مستعد به یک آلرژن محیطی و سپس مواجهه مجدد بعدی است که یک واکنش التهابی پیچیده را فرا می خواند. تصویر بالینی حاصل اریتم، ورم و پاپولووزیکولاسیون ، معمولا در توزیع تماس با آلرژن برانگیزاننده ، و با خارش به عنوان علامت اصلی است. برای ایجاد چنین واکنشی ، فرد باید تماس کافی با یک ماده شیمیایی حساسیت زا داشته باشد ، حافظه ایمنی را توسعه دهد و سپس با آن ماده در آینده دوباره تماس داشته باشد تا واکنش ایمنی را برانگیزد. این تمایز مهمی از درماتیت تماسی تحریکی است که در آن حساس سازی مورد نیاز نیست ، و در آن شدت واکنش التهابی تحریکی متناسب با دوز (غلظت و مقدار) ماده تحریک کننده است. در مقابل ، در درماتیت تماسی ، حتی مقادیر کم آلرژن می تواند واکنش های آلرژیک آشکاری را در یک فرد حساس شده القا کند. دو مرحله مجزا در توسعه درماتیت تماسی وجود دارد: مرحله حساس سازی و مرحله القا.

مرحله حساس سازی

آلرژن های فرآوری نشده دقیق تر هاپتن نامیده می شوند ، که معمولاً مولکول های کوچک ، لیپوفیلیک با وزن مولکولی پایین (<500 دالتون) هستند. هنگامی که یک هاپتن به پوست نفوذ می کند ، با پروتئین های حامل اپیدرمی برای تشکیل یک کمپلکس هاپتن-پروتئین که یک آنتی ژن کامل تولید می کند ، متصل می شود. به طور همزمان ، ایمنی ذاتی با آزادسازی چندین سیتوکین از جمله اینترلوکین های 1، 8 و 18 ، فاکتور نکروز تومور آلفا و فاکتور محرک کلونی گرانولوسیت-ماکروفاژ توسط کراتینوسیت ها فعال می شود. سپس ، سلول های ارائه دهنده آنتی ژن پوست (سلول های لانگرهانس و یا سلول های دندریتیک درمی) ، کمپلکس هاپتن-پروتئین (“آنتی ژن”) را برمی دارند و آن را روی سطح سلول روی یک مولکول آنتی ژن لکوسیت انسانی بیان می کنند.

سپس سلول ارائه دهنده آنتی ژن از طریق مجاری لنفاوی به گره های لنفاوی منطقه ای مهاجرت می کند جایی که آن را به کمپلکس آنتی ژن لکوسیت انسانی به سلول های T بکر اختصاصی آنتی ژن ارائه می دهد. این سلول های T بکر سپس اولیه و متمایز می شوند به سلول های حافظه (اثربخش) T ، که به طور کلونی گسترش می یابند ، آنتی ژن های هدف گیری پوست اختصاصی را کسب می کنند و به گردش خون مهاجرت می کنند جایی که می توانند به عنوان اثرگذاران روی سلول های هدف ارائه دهنده همان آنتی ژن در آینده عمل کنند. مرحله حساس سازی به طور کلی 10 تا 15 روز طول می کشد و اغلب بدون علامت است. مواجهه مجدد با آنتی ژن (بازگشت مجدد نامیده می شود) منجر به مرحله القا و از طریق مسیرهای چندگانه ای از جمله ترانس اپیدرمی ، زیرپوستی ، داخل وریدی ، داخل عضلانی ، استنشاقی و خوراکی می تواند رخ دهد.

توجه داشته باشید که سلول های لانگرهانس به مدت طولانی به عنوان سلول ارائه دهنده آنتی ژن مسئول القای سلول های T در درماتیت تماسی آلرژیک در نظر گرفته شده اند ، به دلیل فراوانی آنها در اپیدرم ، دسترسی آسان به هاپتن ها و توانایی قوی ارائه آنتی ژن در آزمایشگاه. با این حال ، مطالعات اخیر نشان می دهد که حذف سلول های لانگرهانس در طول مرحله حساس سازی ، واکنش های ازدیاد حساسیت تماسی را به طور کامل مختل نمی کند. جالب است که به نظر می رسد سلول های دندریتیک درمی CD1a + / CD141 + ممکن است سلول های اصلی مسئول حساس سازی تماس باشند ، اگر چه سلول های لانگرهانس هنوز ممکن است در برخی موارد نقش داشته باشند. علاوه بر این ، مهم است توجه داشته باشید که حساس سازی می تواند هم سلول های T کمکی (Th) و هم سلول های T سیتوتوکسیک (Tc) را تحریک کند. در حالی که مهمترین جمعیت سلولی در حساس سازی آلرژیک زیرمجموعه Th1 / Tc1 (تولید کننده اینترفرون گاما) است ، القای زیرمجموعه های Th2 و Th17 / Tc17 نیز توصیف شده است و ممکن است در مرحله حساس سازی ACD نقش داشته باشد.

مرحله القا

طی این مرحله ، مواجهه مجدد با یک آلرژن که بیمار قبلاً به آن حساس شده است ، منجر به بیماری بالینی می شود. ابتدا ، مواجهه با هاپتن منجر به التهاب غیر اختصاصی درجه پایین از طریق استرس سلولی و همچنین فعال سازی گیرنده های شبه تول-لایک و نوکلئوتید-بایندینگ الیگومریزاتیون دومین-لایک می شود که منجر به جذب نوتروفیل و سپس جذب سلول های T فعال می شود.

هنگامی که سلول های T فعال شده اختصاصی آنتی ژن به پوستی حاوی آنتی ژن هدف خود جذب می شوند ، آنها با سلول های ارائه دهنده آنتی ژن (سلول های لانگرهانس و سلول های دندریتیک درمی) در یک خوشه دور از وریدهای پس کپیلاری تعامل می کنند. این خوشه از سلول های ایمنی قبلاً بافت لنفاوی مرتبط با پوست در نظر گرفته می شد اما اکنون بافت لنفاوی مرتبط با پوست قابل القا خوانده می شود زیرا خوشه های سلول های ایمنی فقط زمانی ظاهر می شوند که توسط التهاب القا شوند ، نه در حالت پایدار.

شرح حال، معاینه و آزمایشات تشخیصی در درماتیت تماسی آلرژیک

تشخیص

هر بیماری که با درماتیت اگزما معرفی می شود باید به عنوان امکان داشتن درماتیت تماسی در نظر گرفته شود. علاوه بر این ، باید آلرژی تماسی را در بیماران مبتلا به سایر انواع درماتیت (مثل آتوپیک) که با وجود درمان های استاندارد مناسب مقاوم و لجوج مانده اند و همچنین در بیماران مبتلا به اریترودرمی یا درماتیت پراکنده عمومی در نظر گرفت. 33 در نهایت ، مهم است که از برخی تصورات رایج اشتباه در مورد درماتیت تماسی که می تواند توانایی پزشک برای تشخیص درماتیت تماسی را تغییر دهد ، اجتناب شود. این موارد توسط Marks و DeLeo 33 توصیف شده اند و شامل موارد زیر هستند:

• درماتیت تماسی همیشه دوطرفه نیست حتی وقتی مواجهه با آنتی ژن دوطرفه باشد (مثلا آلرژی به کفش یا دستکش).
• حتی وقتی مواجهه با یک آلرژن یکنواخت باشد (مثلا آلرژی تماسی به یک ماده در کرمی که بر روی تمام صورت اعمال می شود) ، تظاهرات اگزماتوز اغلب به صورت لکه ای هستند.
• درماتیت تماسی می تواند کف دست و پا را تحت تاثیر قرار دهد.

اولین گام در تشخیص درماتیت تماسی، گرفتن دقیق شرح حال پزشکی و مواجهات محیطی است. گرفتن شرح حال باید با بحث در مورد بیماری فعلی آغاز شود و بر محل (های) شروع و عوامل موضعی مصرف شده برای درمان مشکل (شامل داروهای بدون نسخه و نسخه ای) تمرکز کند. سابقه بیماری های پوستی ، آتوپی و سلامت عمومی باید به طور مرتب بررسی شود و پس از آن جزئیات استفاده از محصولات مراقبت شخصی (صابون ، شامپو ، کرم روغنی ، دئودورانت ، لوسیون ها ، کرم ها ، داروها ، محصولات آرایش مو و غیره) و بررسی سرگرمی ها یا تفریحات بیمار مورد بررسی قرار گیرد. شغل بیمار نیز باید مشخص شود و اگر به نظر می رسد که نقش داشته باشد ، یا مواجهات آلرژیک بالقوه وجود دارد ، پس شرح حال شغلی کاملی باید گرفته شود. شغل هایی که نیاز به شستشوی مکرر دست ، استفاده از دستکش یا مواجهه با مواد شیمیایی دارند باید مظنون اصلی باشند.

مطالعات حمایتی

معمولاً درماتیت تماسی بر اساس شرح حال ، معاینه بالینی و نتایج آزمون پچ تشخیص داده می شود. گاهی اوقات ، قبل از تعیین اینکه درماتیت از نوع آلرژی تماسی است ، ارزیابی ممکن است شامل آزمایشات آزمایشگاهی یا بیوپسی پوست باشد. در این موارد ، شمارش کامل خون ممکن است ائوزینوفیلی یا طبیعی نشان دهد. از نظر هیستولوژیک ، وجود اسفنجیوزیس ائوزینوفیلیک و سلول های چند هسته ای دندریتیک فیبروهیستیوسیتی درمی به ویژه در حضور آکانتوز ، نفوذ لنفوسیتی ، ائوزینوفیل های درمی و هیپرکراتوز بسیار پیشنهاد کننده درماتیت تماسی است.

الگوریتم تشخیصی

مستقل از آزمون پچ (که در بخش “مکانیک آزمون پچ” زیر بحث شده است) ، آلرژن (های) عامل ایجاد بیماری به ندرت می تواند توسط تجزیه و تحلیل ماهرانه شرح حال مواجهه بیمار و توزیع درماتیت شناسایی شود. اکثر مواقع ، علت دقیق نمی تواند فقط بر اساس شرح حال و معاینه شناسایی شود ، بنابراین باید یک رویکرد بالینی توسعه داد که آزمون پچ را هدایت کند. به نظر نویسندگان ، دو رویکرد مفیدترین عبارتند از: رویکرد توپوگرافیک (بر اساس توزیع درماتیت روی پوست بیمار) و رویکرد اختصاصی آلرژن (بر اساس دانش روندهای درماتیت به آلرژنهای خاص). هر یک از این رویکردها در این بخش مرور می شود.

رویکرد توپوگرافیک

توزیع درماتیت اغلب مهمترین راهنما برای تشخیص درماتیت تماسی است. معمولاً نواحی درماتیت اگزما بیشترین تماس را با آلرژن (های) تحریک کننده دارد. موقعیت ، در واقع ، می تواند یکی از ارزشمندترین راهنماها در مورد اینکه کدام ماده شیمیایی ممکن است موجب درماتیت تماسی بیمار شود ، باشد. به عنوان مثال ، درماتیت اگزماتوز در ناحیه اطراف یا زیر ناف به آلرژی فلزات دکمه جین و قفل کمربند اشاره دارد ، در حالی که اگزما در اطراف خط مو و پشت گوش ها به آلرژی به یک یا چند ماده در محصولات مو (رنگ مو ، شامپو ، کرم روغنی ، محصولات آرایش مو) اشاره دارد .

با استفاده از همین منطق ، اگزما روی پشت پا به آلرژی به محصولات مصرفی در ساخت بالای کفش اشاره دارد – مانند چرم ، لاستیک یا رنگ ها – در حالی که درماتیت اگزماتوز روی سطوح تحمل وزن پا به آلرژی به محصولات مصرفی در ساخت تشکچه و کفش اشاره دارد – مانند لاستیک و مواد چسبنده. قابل توجه است که الگوهای درماتیت صورت ، پلک ، لب و گردن همیشه باید مشکوک به آلرژی مرتبط با آرایشی باشند. با این حال ، برای همه این موارد ، شناسایی صحیح ماده (مواد) شیمیایی عامل ، همچنان نیاز به آزمون پچ دارد ، زیرا حتی باتجربه ترین و ماهرترین پزشک اغلب قادر به حدس زدن صحیح آلرژن (های) مثبت قبل از آزمایش نیست. الگوی درماتیت باید عمدتاً برای تعیین اینکه آیا آزمون پچ انجام شود یا خیر ، و کدام آلرژنها و سری غربالگری برای آزمایش مورد استفاده قرار گیرد.

تظاهرات پوستی در نواحی مختلف بدن در درماتیت تماسی آلرژیک

گاهی اوقات ، رویکرد توپوگرافیک صادق نیست و توزیع می تواند واقعا گمراه کننده باشد. این عمدتا به موارد درماتیت تماسی اکتوپیک یا هوابرد اشاره دارد. درماتیت تماسی اکتوپیک می تواند در 2 شرایط رخ دهد: انتقال خودکار ، که در آن آلرژن به طور نامحسوس توسط انگشتان به سایر نواحی بدن منتقل می شود ، مثال کلاسیک آن درماتیت لاک ناخن قرار گرفته روی پلک ها یا جنب های گردن است. و انتقال هترو ، که در آن آلرژن تحریک کننده توسط فرد دیگری (همسر ، والدین و غیره) به بیمار منتقل می شود. این مورد در ادبیات پزشکی به عنوان درماتیت تماسی همسر یا همراه شرح داده شده است.

صورت

صورت یک محل رایج برای درماتیت تماسی است. در میان بیماران مبتلا به درماتیت صورت ، زنان نسبت به مردان بیشتر تحت تاثیر آلرژن های مرتبط با آرایشی مانند عطر و ادکلن ، پارا-فنیلن دی آمین (PPD) ، نگهدارنده ها و الکل های لانولین قرار می گیرند. آلرژن ها می توانند به طور مستقیم به صورت اعمال شوند ، یا به طور تصادفی از طریق مواجهه هوابرد یا انتقال دست به صورت تماس پیدا کنند. علاوه بر آلرژن هایی که به عنوان مواد تشکیل دهنده در آرایشی وجود دارند ، محصولات مصرفی برای اعمال آنها ، مانند اسفنج آرایشی ، همچنین گزارش شده است که منجر به درماتیت صورت در بیماران حساس به لاستیک می شوند. وضعیت مشابهی می تواند با اشیاء پوشیده نیکل مانند فر چشم ، پنس و سنجاق سر مشاهده شود. تلفن همراه و لوازم جانبی آن نیز ممکن است منجر به درماتیت تماسی صورت شوند. نمایش نمونه ای آن درماتیت صورت پیش از گوش در یک بیمار حساس به نیکل است.

پوست سر

آلرژنهای اعمال شده بر روی پوست سر تمایل دارند که درماتیت را در محل های غیر پوست سر ایجاد کنند. محل های آناتومیک پایین دست مانند صورت ، پلک ، گوش ، گردن و دست ها ممکن است درماتیت تماسی را نشان دهند در حالی که پوست سر نسبتاً درگیر نشده باقی می ماند. این احتمالاً به دلیل تفاوت های منطقه ای است که پوست سر را در برابر آلرژن های بالقوه حفاظت بیشتری از لایه محافظ اپیدرم فراهم می کند. با این حال ، بیمارانی که به شدت نسبت به برخی مواد شیمیایی در محصولات مراقبت از مو مانند PPD یا گلیسریل مونوتیوگلیکولات (GMT) حساس هستند ، ممکن است واکنش شدید پوست سر با ورم و تشکیل پوسته نشان دهند.

پارا-فنیلن دی آمین (PPD) یکی از قویترین مواد حساسیت زای شناخته شده است و به طور گسترده به عنوان یک ماده تشکیل دهنده در رنگ مو استفاده می شود. به طور کلی ، حساسیت پارا-فنیلن دی آمین (PPD) در صورت و پوست سر بیماران بزرگسال زنی که تماس با رنگ مو داشته اند ، تظاهر می کند. 39-42 GMT یک ماده شیمیایی است که در محلول های موج دائم مورد استفاده قرار می گیرد. حساسیت آلرژیک به GMT می تواند به عنوان خارش شدید پوست سر با پوسته ریزی ، ورم و تشکیل پوسته تظاهر کند.

پلک ها

پلک ها یکی از حساس ترین نواحی پوست و بسیار مستعد آسیب از مواد تحریک کننده و آلرژن ها هستند. این احتمالا ناشی از نازکی پوست پلک نسبت به سایر نواحی پوست و احتمالاً به این دلیل است که ماده شیمیایی تحریک کننده ممکن است در تاخوردگی های پلک جمع شود. انتقال مقادیر کم آلرژن های مورد استفاده روی پوست سر ، صورت یا دست ها می تواند کافی باشد تا واکنش اگزماتوز پلک ها را ایجاد کند ، در حالی که محل های اصلی تماس تغییر نمی کنند. به همین ترتیب ، عوامل فرار ممکن است ابتدا و انحصاراً پلک ها را تحت تأثیر قرار دهند و درماتیت تماسی هوابرد پلک ایجاد کنند. منابع درماتیت تماسی پلک شامل آرایشی مانند ریمل ، خط چشم و سایه چشم ، چسب در مژه های مصنوعی و نیکل و لاستیک در فر چشم است. همچنین ، ورم قابل توجه پلک ها اغلب ویژگی درماتیت ناشی از رنگ مو است.

همانطور که قبلاً اشاره شد ، پلک ها همچنین به عنوان یک محل نمونه ای برای “درماتیت تماسی اکتوپیک” ناشی از مواد موجود در لاک ناخن ، مانند رزین فرمالدئید توسیل آمید ، ماده شیمیایی اضافه شده به لاک ناخن برای تسهیل چسبندگی لاک به ناخن و رزین اپوکسی ، که همچنین به برخی لاک های ناخن اضافه می شود ، شناخته شده اند. آنتی بیوتیک های موضعی (مانند باسیتراسین و نئومایسین) و برخی فلزات (مانند طلا 45) نیز می توانند منجر به درماتیت تماسی پلک شوند.

در واقع ، در تحلیل NACDG از آلرژن های تماسی مرتبط با درماتیت پلک در سال 2007 ، طلا شایع ترین آلرژن بود که منجر به درماتیت پلک می شد. قابل توجه است که مشاهده شده است که با تماس با ذرات مانند دی اکسید تیتانیوم (مورد استفاده برای کدر کردن آرایشی صورت ، و در ضدآفتاب ها به عنوان یک مانع فیزیکی نور فرابنفش) ، طلای موجود در جواهرات ممکن است ساییده شود ، در نتیجه آزادسازی ذرات طلا که سپس می توانند با پوست صورت و پلک تماس پیدا کنند و درماتیت ایجاد کنند. علاوه بر طلا ، عطریات و نگهدارنده ها عمده ترین آلرژن های آرایشی هستند که منجر به درماتیت انحصاری پلک می شوند.

توزیع و الگوهای ضایعات پوستی در نواحی بدن در درماتیت تماسی آلرژیک

گردن

گردن نیز یک محل بسیار واکنش پذیر برای درماتیت تماسی است. آرایشی مورد استفاده روی صورت ، پوست سر یا مو اغلب ابتدا گردن را تحت تاثیر قرار می دهند. مواد تشکیل دهنده لاک ناخن (رزین فرمالدئید توسیل آمید و رزین اپوکسی) عوامل رایجی در این منطقه هستند. علاوه بر این ، به عنوان یک رسم فرهنگی ، ادکلن ها معمولاً روی گردن پاشیده می شوند. در فردی که به عطریات حساس شده است ، عمل مکرر پاشیدن عطریات روی قسمت قدامی گردن ممکن است منجر به ظهور یک پلاک درماتیتی روی گردن شود که به آن علامت اتومایزر گفته می شود. همچنین ، در این ناحیه توپوگرافیک ، آلرژی فلز می تواند به صورت درماتیت مزمن اگزماتوز ناشی از مواجهه با گردنبند و قفل جواهرات حاوی نیکل و / یا کبالت ظاهر شود.

تنه

تشخیص افتراقی درماتیت اگزماتوز درگیرکننده تنه می تواند گسترده باشد. اگر تشخیص درماتیت تماسی مد نظر باشد ، طیف گسترده ای از مواجهات بالقوه آلرژی زای شیمیایی برای بررسی وجود دارد. تنه معمولاً روزانه با استفاده از محصولات مراقبت شخصی در معرض عطریات ، نگهدارنده ها ، سورفکتانت ها و سایر مواد شیمیایی قرار می گیرد. مواد شیمیایی مرتبط با نساجی نیز ممکن است منبعی از حساس سازی و القای درماتیت فراهم کنند. مهمترین آلرژن های بالقوه نساجی عبارتند از رنگ های پراکنده و رزین های نساجی فرمالدئید. در گذشته ، رزین های نساجی فرمالدئید حاوی مقادیر زیادی فرمالدئید آزاد بودند که منجر به بسیاری از موارد درماتیت به لباس در دهه 1950 و 1960 شد.

امروزه ، اکثر آماده سازی های نساجی از اوره دی متیل دی هیدروکسی اتیلن اصلاح شده استفاده می کنند. پارچه های ترکیبی برچسب دار “مقاوم در برابر چروک” یا “پرس دائمی” احتمالاً حاوی رزین های نساجی فرمالدئید هستند. مطالعات اخیر نشان می دهد که مقدار فرمالدئید آزاد در اکثر لباس های امروزی احتمالاً زیر آستانه القای درماتیت برای همه به جز حساس ترین بیماران است.

زیربغل

آلرژن های مرتبط با نساجی در ایجاد درماتیت زیربغل دخیل دانسته شده اند. گرما ، رطوبت و اصطکاک ممکن است به آزادسازی رزین های نساجی و رنگ ها کمک کند. نمایش نمونه ای آن درماتیت اگزماتوز درگیر کننده تاخوردگی های زیربغلی با درگیر نشدن نسبی حفره زیربغلی است. منطقه زیربغل همچنین به طور منحصر به فرد در معرض دئودورانت ها و آنتی پرسپیرانت ها قرار دارد. این محصولات ممکن است حاوی غلظت بالایی از عطریات علاوه بر نگهدارنده ها (مثلاً آزاد کننده های فرمالدئید ، پارابن ها) باشند.

دست و پا

درماتیت دست شایع است و تا 80٪ از بیماری های پوستی شغلی را تشکیل می دهد. برخی شغل ها در معرض خطر بالاتری از درماتیت دست قرار دارند ، از جمله کارکنان بهداشتی ، دستکاران مواد غذایی و آرایشگران. درماتیت دست اغلب چندعاملی است (مثلاً مواجهه تحریک کننده ، آتوپی ، اگزما حبابچه ای مزمن یا دست ، پسوریازیس ، عفونت قارچی) که به پیچیدگی تشخیص و درمان این بیماران می افزاید. راهنماهای بالینی برای وجود مولفه زمینه ای درماتیت شامل خارش ، درماتیت حبابچه ای درگیر کننده نوک انگشتان و بی ثباتی درماتیت مزمن است.

بی ثباتی درماتیت مزمن به تغییر در پاسخ درمان ، علائم یا میزان درماتیت مزمن پیشین اشاره دارد و راهنمایی برای توسعه ACD است. درماتیت مزمن دست خود به خود نشانه ای برای آزمون پچ است. به همین ترتیب ، ارزیابی درماتیت پا باید شامل آزمون پچ باشد.

رایج ترین دسته از آلرژن هایی که منجر به درماتیت پا می شوند ، مواد شیمیایی مرتبط با لاستیک هستند (مانند مرکاپتوبنزوتیازول ، کربامات ها ، تیورام ها ، مخلوط لاستیک سیاه و تیواوره های دی آلکیل مخلوط). سایر آلرژن هایی که باید مد نظر قرار گیرند عبارتند از چسب ها و مواد چسبنده مانند رزین پارا-ترت-بوتیل فنل فرمالدئید و دی کرومات پتاسیم یافت شده در چرم دباغی شده. کفش و جوراب همچنین ممکن است با حفظ داروهای موضعی مصرف شده روی پا (آنتی بیوتیک ها ، کورتیکواستروئیدها ، ضد قارچ ها) باعث مواجهه پوستی مداوم با گذشت زمان شوند.

غشاهای مخاطی

درماتیت غشای مخاطی دهان ممکن است با استوماتیت تماسی از فلزات دندانی ارائه شود ، و درماتیت منطقه مقعدی-تناسلی ممکن است توسط مواد شیمیایی حساسیت زا در ترکیبات پروکتولوژی مانند بنزوکائین ایجاد شود.

توزیع‌های خاص ضایعات پوستی در درماتیت تماسی آلرژیک

بیماران مبتلا به درماتیت با الگوی توزیع نامنظم عمومی (dermatitis with scattered generalized distribution) می توانند چالش تشخیصی و درمانی دشواری را ارائه دهند. dermatitis with scattered generalized distribution به عنوان درگیری بیش از 3 ناحیه بدن یا درگیری 3 ناحیه بدن اگر نواحی شامل تنه ، بازوها و پاها باشد ، تعریف می شود. آزمون پچ اغلب بخش مهمی از ارزیابی در موارد سرسختانه درماتیت با الگوی توزیع نامنظم است. در سال 2008 ، Zug و همکاران NACDG 66 بازده آزمون پچ را به همراه آلرژن های مربوطه در بیماران مبتلا به راش های درماتیت با الگوی توزیع نامنظم، ارجاع شده برای آزمون پچ بررسی کردند. از 10061 بیمار مورد مطالعه طی دوره 4 ساله ، 14.9٪ در رده SGD قرار گرفتند. جالب است که شیوع بالاتری از درماتیت با الگوی توزیع نامنظم در مردان و بیماران با سابقه درماتیت آتوپیک دیده شده است. از بیمارانی که با راش های درماتیت با الگوی توزیع نامنظم ارائه شده اند ، 49٪ حداقل 1 واکنش مثبت مرتبط آزمون پچ داشته اند. نگهدارنده ها ، عطریات ، پروپیلن گلیکول ، کوکامیدوپروپیل بتائین ، مولکول ملامین و فرمالدئید اتیلن اوره ، و کورتیکواستروئیدها از جمله آلرژن های مثبت مرتبط شایع تر بودند.

درماتیت تماسی سیستمیک

مواجهه سیستمیک با آلرژن در یک بیمار حساس شده با توسعه متعاقب واکنش ازدیاد حساسیت تأخیری پوستی ، درماتیت تماسی سیستمیک (SCD) نامیده می شود. حساسیت به طور معمول با مواجهه پوستی همانند سایر اشکال درماتیت رخ می دهد. مسیرهای متعددی برای القای SCD وجود دارد- زیرپوستی ، داخل وریدی ، داخل عضلانی ، استنشاقی و خوراکی. بر اساس تعریف ، در SCD مواجهه پوستی مستقیم با آلرژن وجود ندارد.

تظاهرات بالینی درماتیت تماسی سیستمیک (SCD) می تواند پیچیده با درجه بالایی از تغییرپذیری باشد. ساده ترین ارائه دیده شده واکنش یادآوری موضعی است که در آن درماتیت در محل قبلی حساس سازی موضعی رخ می دهد. طرف دیگر طیف درماتیت تماسی سیستمیک (SCD) اریترودرمیک است. اصطلاح “سندرم بابون” در سال 1984 برای توصیف پاسخ درماتولوژیک خاص به یک آلرژن تماسی سیستمیک معرفی شد که در آن اریتم نشیمنگاه و قسمت داخلی بالای رانها دیده می شد که شبیه به باسن قرمز بابون ها بود.

جیوه ، نیکل و آمپی سیلین اولین عوامل ایجاد کننده توصیف شده بودند. با گذشت زمان استفاده از اصطلاح سندرم بابون برای شامل شدن موارد اریتم دارویی نشیمنگاه و قسمت داخلی بالای رانها که در آنها حساس سازی پوستی قبلی رخ نداده است ، گسترش یافته است. این انحراف از تعریف سختگیرانه SCD است ، و برخی پیشنهاد کرده اند که نامگذاری به سندرم بابون مرتبط با دارو با یا بدون مواجهه پوستی قبلی تغییر کند تا به تفاوت در مکانیسم های بیماری زایی منعکس شود. دیگران اصطلاح اگزانتم دارویی متقارن مرتبط با نواحی بین باسنی و خمیده به عنوان یک اصطلاح دقیق تر پیشنهاد کرده اند که به طور ذاتی یک واکنش پوستی نامطلوب دارویی خاص را تعریف می کند که در آن حساس سازی پوستی قبلی شرط لازم نیست.

اصطلاح سندرم درماتیت تماسی آلرژیک برای دربر گرفتن همه واکنش های پوستی که مشترکا حساس سازی از طریق مواجهه پوستی دارند ، پیشنهاد شده است. این واکنش ها می توانند بر اساس میزان درماتیت و مسیر مواجهه که مرحله القا را هدایت می کند ، مشخص شوند. چند مثال خاص از درماتیت با الگوی توزیع نامنظم ارزش توجه دارند. نیکل و بلسم پرو با اگزما دست شبه دیس هیدروتیک مرتبط هستند.

اجزای اصلی بلسم پرو (اسید سینامیک ، سینامیل سینامات ، بنزیل بنزوات ، اسید بنزوئیک ، الکل بنزیل و پلیمرهای استری شده الکل کونیفریل) به طور طبیعی مشتق و تعداد زیادی واکنش متقاطع طبیعی دارند. گوجه فرنگی ، پوست مرکبات ، شکلات ، بستنی ، شراب ، آبجو ، نوشابه های تیره رنگ و ادویه جاتی مانند دارچین ، میخک ، کاری و وانیل بالقوه واکنش متقاطع با بلسم پرو هستند. مصرف این غذاها ممکن است منجر به فعال سازی مجدد سیستمیک درماتیت در برخی بیماران حساس به بلسم پرو شود. Salam و Fowler توجه را به پتانسیل محرک های غذایی برای القای SCD در بیماران حساس به بلسم پرو جلب کردند. در مطالعه آنها ، تقریباً نیمی از شرکت کنندگان با آزمون پچ مثبت به بلسم پرو ، بهبود بالینی در درماتیت خود را در رژیم حذف بلسم پرو گزارش کردند.